• آن‌ها درک می‌کنند که چرا او گاهی باید رفت‌وآمد خود با آن‌ها را تغییر دهد. او می‌گوید: «کنار کشیدن از موقعیت از هر کاری راحت‌تر است. راحت‌تر از این است که بخواهید تحمل‌ کنید و دوام بیاورید. نمی‌توانید دائماً از مردم بخواهید کارهایی را انجام ندهند.» او می‌گوید مردم را به خاطر بی‌قراری و تکان خوردن مقصر نمی‌داند و درک می‌کند که بیشتر مردم این رفتارها را بی‌اختیار یا از روی عادت انجام می‌دهند. او می‌گوید به اشتراک گذاشتن تجربه‌هایش در یک گروه در فیس‌بوک که برای کمک و حمایت افرادی مانند او است، بسیار به او کمک کرده است.
• «خشم زیادی حس می‌کنم.»
• جیل ۵۳ ساله و اهل کنت و یکی دیگر از اعضای این گروه است. او می‌گوید میزوکینسیا در او موجب تپش قلب می‌شود.
• او می‌گوید: «هر چیزی می‌تواند موجب تحریک شود. از تکان دادن پاها تا طرز نگاه کردن افراد یا جوری که چنگال را دست می‌گیرند.» «من عصبانی می‌شوم. خشم زیادی در من ایجاد می‌شود.» «تپش قلبم شدید می‌شود و ضربان قلبم بالا می‌رود. حالتی شبیه واکنش «ستیز یا گریز» پیدا می‌کنم.»
• توپ بزرگی از اضطراب
• جولی که ۵۴ ساله و اهل شهر هال است می‌گوید آنچه او درنتیجه میزوکینسیا خود تجربه می‌کند، احساس اضطراب است.
• «چند روز پیش، سوار اتوبوس بودم و زنی داشت راه می‌رفت و هر دو دستش تاب می‌خوردند. نمی‌توانستم چشم از دست‌هایش بردارم. داشتم به‌شدت مضطرب می‌شدم اما احساس عصبانیت نداشتم.» «گاهی چیزهای احمقانه‌ای تحریک‌کننده‌اند مثلاً وقتی کسی برایم چای درست می‌کند و بعد چای کیسه‌ای را چندین بار بالا و پایین و بالا و پایین می‌برند. چرا؟»
• «یا اگر کسی نشسته و پایش را تکان می‌دهد، من نمی‌توانم از آن چشم بردارم. یا اگر هم سعی کنم نگاهم را از آن برگردانم، کمی بعد دوباره نگاه می‌کنم تا ببینم آیا هنوز آن کار را می‌کند یا نه.» او به بی‌بی‌سی درباره احساس بسیار ناخوشایندی می‌گوید که تأثیر آن تا ساعت‌ها با او باقی می‌ماند. «من آدم عصبانی‌ نیستم. این وضعیت من را دچار این حس می‌کند که انگار توپ بزرگی در شکمم است که هرلحظه ممکن است منفجر شود. این حس خشم نیست. احساس اضطرابی شدید در داخل بدن است.» جولی می‌گوید از اینکه به افراد اطرافش بگوید لطفاً حرکتی که انجام می‌دهند را متوقف کنند نگران نیست اما ترجیح می‌دهد ازآنجا دور شود.
• او می‌گوید میزوکینسیا او را غمگین می‌کند. «باعث می‌شود احساسم را درونی کنم. خودم را به خاطر داشتن این احساس‌ها، دوست ندارم.»
• نگهبان درونی همیشه‌بیدار
• دکتر گرگوری می‌گوید این بیماری می‌تواند افراد را کاملاً از تمرکز و انجام کارهای عادی ساقط کند. او توضیح می‌دهد: «بخشی از مغز این افراد پیوسته درباره این حرکت‌ها فکر می‌کند.» «گاهی تصاویر خشنی به ذهن آن‌ها خطور می‌کند. آن‌ها می‌خواهند آن را فرد بگیرند و مجبورش کنند آن حرکت را متوقف کند. هرچند این افراد در زندگی عادی افراد عصبانی‌ نیستند.» دکتر گرگوری در مورد اینکه چرا بعضی افراد چنین تحریک می‌شوند می‌گوید شاید این تحریک‌پذیری به دلیل حس تشدید شده غریزه بقا باشد. مانند میرکتی که چشمش به دنبال کوچک‌ترین عامل خطر می‌گردد.